Een huis in Spanje kopen (1)

En toen kochten we zomaar een villa in Spanje!

Gewoon zo maar. Tenminste zo leek het voor de buitenwereld. De realiteit is dat het duidelijk behoorlijk wat werk, onderzoek, vasthoudendheid en lef vereiste. Oh, en geld, laten we dat niet vergeten.

Hubby en ik zijn vastgoedbeleggers. We houden van huizen. Echt. Eerlijk gezegd is het in Australië een stuk gemakkelijker om vastgoedbeleggingen aan te houden dan in Nederland. De juridische en fiscale systemen zijn anders opgezet. Het is moeilijk om op de huizenmarkt te starten, maar als je dat eenmaal doet, is het vrij eenvoudig om een ​​tweede woning te kopen. Dus waar Nederlanders kiezen voor aandelen als ze willen investeren, gaan Australiërs meestal voor vastgoedbeleggingen.

Dromen van een vakantiehuis

We hebben altijd gedroomd van een vakantiehuis. Ergens om naar toe te ontsnappen. Iets totaal anders dan normaal. Iets dat van ons zou zijn, en niet met opzet gekocht om te verhuren. We konden het echter nooit helemaal kunnen rechtvaardigen; je geeft veel geld uit om er niet altijd te zijn. En we houden van reizen over de hele wereld. Zouden we dat nog steeds doen als we ergens een idyllisch vakantiehuis hadden?

Toen sloeg de corona toe. En we realiseerden ons dat er van alles kan gebeuren. De wereld draait zonder waarschuwing alles op zijn kop. Het leven is kort, toch? Als we echt iets willen, moeten we er gewoon voor gaan. Zeker nu de kinderen nog jong zijn om ervan mee te kunnen genieten. En het idee om ergens in the middle of nowhere tijd door te brengen, zonder veel mensen om ons heen, klonk ineens heel aantrekkelijk.

Want dat is wat we wilden. We houden allebei van het leven in de stad. We houden van de drukte, restaurants, winkels, alles op loopafstand. Maar als we een vakantiehuisje kopen, willen we op het platteland zijn, weg van alles, ergens met bij voorkeur een prachtig uitzicht.

Bonus als er in de buurt werd gesurft (manlief blijft natuurlijk altijd een surfieboy) maar dat was geen must. Leuk weetje: de eis van manlief was om genoeg land te hebben om een ​​geit te hebben. Om de een of andere rare reden is hij gefascineerd door geiten. Ze zijn schattig, dat geef ik toe. Ik hou van dieren. Ik weet echter niet zeker of ik een geit nou zo nodig vind...

Terwijl we nog in Nederland wonen, was Spanje onze duidelijk eerste keuze. Mijn man spreekt vloeiend Spaans (erg handig), we houden van het weer, het eten, de wijn en je kunt rijden als het moet. We hebben veel vooronderzoek gedaan en uiteindelijk hebben we ons in het gebied rond Valencia gevestigd. Waarom? Valencia is übercool. Ik ben geobsedeerd door de graffiti. Ik hou van hoe het prachtig maar toch ingetogen is, grungy, gemakkelijk, vriendelijk, 300 dagen zon per jaar en het is zeer betaalbaar. Toevallig is Valencia onlangs door InterNations uitgeroepen tot de nummer één stad voor expats om te wonen (lees het volledige rapport hier).

Research

We begonnen met onze research (we waren al op jacht naar onroerend goed in Frankrijk en andere delen van Spanje) en kwamen in contact met Valencia Property. Eigenlijk spraken we veel makelaars (en als ik 'wij' zeg, bedoel ik mijn man omdat het spreken van de taal toch echt wel een groot verschil maakt).

Valencia Property wordt gerund door Britten (maakt het leven een stuk gemakkelijker voor mij) die al jaren in Spanje wonen. Het is altijd best lastig om mensen te vertrouwen als je onroerend goed koopt, vooral makelaars. Makelaars in Australië kunnen echt hufters zijn (vertrouw nooit iets op het eerste gezicht), makelaars in Nederland zijn zo eerlijk dat je je afvraagt ​​of ze je echt iets willen verkopen.

Spanje was totaal nieuw voor ons. David en Graham van Valencia Property waren zo ongelooflijk aardig voor ons, zonder dat we papierwerk hoefden te ondertekenen of ons aan exclusiviteit moesten verbinden. Het maakte ons op onze hoede voor een addertje onder het gras. In eerste instantie in ieder geval.

We besloten van te voren om niet te onthullen dat manlief vloeiend Spaans sprak, om te kunnen horen waar mensen achter onze rug over spraken (tja, er staat te veel geld op het spel om je due diligence niet te doen, toch?). Achteraf gezien, nu ik het hele proces heb doorlopen, kan ik van ganser harte zeggen dat hun houding van 'wie goed doet goed ontmoet', ook echt mijn ervaring is. Ik zou ze zo aanbevelen aan iedereen die in Valencia wilt kopen (zeg maar dat ik je heb gestuurd).

Bezichtigingen

Dan de eigenlijke zoektocht. Na al het voorbereidende werk en een lijst met veel koophuizen, het researchen van alle wettelijke vereisten en het bellen en mailen van veel makelaars, vertrokken we richting Valencia. We huurden een AirBnB in Cabañal, een volkswijk aan het strand van Valencia. Geweldige plek, levendige omgeving, heerlijk eten, maar zeker niet de plek om te zijn als je je nachtrust op prijs stelt. Het was ook midden in de zomer, zo ongelooflijk heet, vooral met coronamaskers op.

David had een heel programma met bezichtigingen voor ons geregeld, wat echt helemaal top was. We hebben een paar panden gezien met andere makelaars, maar die waren het gewoon net niet. Zowel de huizen als de makelaars niet.

Dus na een paar dagen besloten we dat we alleen naar huizen zouden kijken met David, die steeds weer nieuwe bezichtigingen voor ons regelde (nadat we van zoekgebied waren veranderd). David regelde ook afspraken met een betrouwbare advocaat en bankdirecteur voor ons. Ongelofelijk handig ook omdat je beiden hard nodig hebt om een huis te kopen in Spanje.

Je hebt een Spaans fiscaal nummer nodig, dat normaal gesproken niet moeilijk te verkrijgen is bij de Spaanse ambassade in Den Haag, BEHALVE in corona-tijden. Dat maakte het onmogelijk. David zorgde ervoor dat onze advocaat ons papierwerk afrondde, en dat verliep zonder problemen.

Een beetje spannend in het begin, aangezien het doen van officiële dingen in Spanje op de 'Spaanse manier' een beetje eng is, maar we besloten op wat vertrouwen te gokken (nadat we het papierwerk en de referenties van de advocaat hadden gecontroleerd). En de juridische papieren verschenen in onze inbox terwijl we nog in Spanje waren. Gelukkig maar.

Maar waar dan?

Aanvankelijk zochten we naar huizen in Náquera, een gebied in de bergen naast Valencia, enorm populair bij rijke Valencianen om een ​​weekendje weg te gaan, aangezien het een paar graden koeler is dan de stad (heel fijn in de zomer). Ik deed mijn best maar kon er gewoon niet van houden. We hebben een aantal mooie huizen daar gezien, allemaal in urbanisaties.

Een urbanisatie is een groep appartementen, herenhuizen of villa's die georganiseerd en gegroepeerd zijn in urbanisaties, net als 'estates', die op zichzelf kleine gemeenschappen zijn. Deze urbanisaties worden vaak afgesloten met on-site beveiliging. Wonen in een urbanisatie kan veel voordelen bieden. Sommige mensen vinden dat super, wij vinden dat niks. Ik geef de voorkeur aan mijn eigen huis, mijn eigen regels en het meer 'rauwe' gevoel van het landleven.

Het hoeft niet helemaal off the grid te zijn, maar het moet zeker aanvoelen alsof je deel uitmaakt van de natuurlijke elementen. Dat gezegd hebbende, het was niet het concept van de urbanisaties die me afschrokken in Náquera (we zagen zelfs een prachtig huis waar we bijna een bod op plaatsten), het waren gek genoeg de bergen! Ik word een beetje claustrofobisch van die hoge bergtoppen en krijg de zenuwen van kliffen en steile opritten. Niet mijn ding. Ik wilde absoluut een mooi uitzicht, maar ik hoef niet hoog te zitten om ze te krijgen. Ik gaf de voorkeur aan de glooiende velden van sinaasappelbomen meer landinwaarts. Gelukkig was manlief het daarmee eens.

Dus vertrokken we naar Vilamarxant en de gebieden eromheen. En we werden heel enthousiast. Dat is wat we zochten. Prachtige omgeving, schattig dorpje, prachtige zonsondergangen, mooie huizen, 20 minuten van de luchthaven en slechts 30 minuten naar de stad Valencia zelf. Bovendien was het een stuk goedkoper dan Náquera. Bonus!

Verliefd

We hebben in het verleden behoorlijk wat huizen gekocht. En ik weet precies wanneer ik een huisje wil hebben, want het voelt dan gewoon goed. Ik kan binnen een paar minuten een oordeel vellen. We weten waar we naar zoeken. Meestal voelen we allebei precies hetzelfde over een bepaald plekje. Mazzel!

Op het moment dat we het land opkwamen dat we nu het onze mogen noemen, werd ik verliefd. De omgeving, de rust, het schattige roze huisje, het zwembad, het uitzicht, de boomgaard en de eekhoorntjes. Het was precies wat we ons hadden voorgesteld. We noemden het huis meteen VILLA ARDILLA (het eekhoornhuis). En hoewel we na deze nog een paar huizen zagen, wist ik dat ik deze moest hebben. En er kon gemakkelijk een geit bij.

De eigenaren wilden graag verkopen en al snel werden we het eens over een prijs. We konden niet gelukkiger zijn en begonnen meteen met het proces om ook daadwerkelijk de sleutels te krijgen en onze droom waar te maken.

Benieuwd wat er sindsdien is gebeurd? Benieuwd naar het huis? Hoe het er van binnen uitziet? Wat ga ik ermee ga doen? Lees dan mijn andere blogs over dit huis!