Een huis in Spanje kopen (2)

En toen wachten...

Zoals je in mijn vorige post kon lezen, hebben we dus net EEN HUIS IN SPANJE GEKOCHT! Oh Em Gee! We verzamelden een team om ons heen, deden de zoektocht, vonden een geweldige plek in Vilamarxant (Valencia, Spanje), deden een bod, bereikten een overeenkomst, tekenden het papierwerk en ....... gingen naar huis.

Yep, de vakantie was voorbij en we moesten naar huis. Geen idee hoe de overdrachtsprocedure precies werkt in Spanje. Ja, we hadden een datum afgesproken voor de definitieve ondertekening van de akte, maar (zo bleek) was dat 'open voor interpretatie' en een 'alleen richtlijn'.

Geweldig voor de plannen en ocd-controlefreaks zoals ik. Niet dus. En laten we niet vergeten dat we nog steeds midden in de corona-pandemie zaten. We hadden al verwacht dat we misschien niet terug konden komen naar Valencia wanneer we maar wilden en hadden via onze advocaat een volmacht geregeld; hij kon de papieren voor ons ondertekenen als dat nodig mocht zijn.

Het idee was om terug te keren in de herfstvakantie, papieren te ondertekenen, de sleutels te halen en een week in gelukzaligheid (en rotzooi, want het huis werd gekocht met de hele inventaris, 4 decennia aan 'meuk' van de vorige eigenaren ). Maar we konden natuurlijk niet want onze vluchten werden geannuleerd. Achteraf gezien best mazzel, want de papierhandel was toch niet op tijd klaar. De Spaanse bureaucratie is in het beste geval traag, voeg corona er aan toe en het is een slakkengang.

Eindelijk!

Begin november ontvingen we het goede nieuws van onze advocaat dat alles in orde was, en of we binnen een paar dagen op het vliegtuig konden stappen om de akte te ondertekenen. HOE DAN?? We besloten dat hubby zou gaan. Hij spreekt vloeiend Spaans (al het papierwerk was in het Spaans) en er moest veel worden geregeld (het pand is bijna volledig off the grid en elektriciteit / gas / zonne-energie / wifi / zwembad enz. is dus niet zo eenvoudig).

We wisten dat de al wat oudere verkopers heel graag met ons kennis wilden maken om alle ins en outs uit te leggen. Bovendien moesten we een tuinman regelen voor het stuk land van 3000 m2 om te voorkomen dat we terug zouden keren naar een jungle. Dus manlief boekte een vlucht en bereidde zich mentaal voor op de quarantaineperiode bij terugkeer. Je moet weten dat er in Vilamarxant nauwelijks corona heerst (8 bevestigde gevallen in het hele dorp van 30.000), en het landgoed zelf ligt in de middle of nowhere met alleen maar boomgaarden en eekhoorns.

Het vliegtuig was leeg, de luchthaven verlaten en steriel; als je het mij vraagt, had hij het veel beter dan de rest van de familie, achtergelaten in corona epicentrum centrum Haarlem. Maar man, wat was ik jaloers! Onze droom die uitkomt en ik kan gewoon niet gaan!

Sleutels

Hubby is een kanjer. Papierhandel geregeld, iedereen gemolken voor informatie, de lieve oude Luis gevraagd om alles uit te leggen wat er te weten viel, (ze werden ondertussen dikke vriendjes en paella wacht op het hele gezin bij onze terugkeer), water geregeld (komt uit een bron, geen leidingwater), gezorgd voor elektriciteit (meestal zonne-energie), leerde over het zwembad (bronwater zonder chemicaliën dat je om de paar weken vervangt en vervolgens gebruikt om de boomgaard onder water te zetten) en had ontmoetingen met tuinmannen.

Het land was in perfecte staat, zij het een beetje overwoekerd. Dit moeten we uiteraard behouden. En we wilden een paar bomen een beetje snoeien. Het huis kijkt uit over de bergen van Sierra Calderona, uiteraard willen we de zon achter de bergen kunnen zien ondergaan. Dus de enorme olijfbomen moeten gekortwiekt worden.

Ik weet het, ik hak olijfbomen om (nou ja, niet om hoor, alleen beetje korter). Heiligschennis in Nederland, maar zo talrijk in Spanje. We hebben er zat. Net als sinaasappelbomen, citroen, grapefruit, granaatappel, vijgen, amandelen, noem maar op. Hubby haalde zijn ontbijt gewoon uit de tuin. Hoe cool is dat?

Het huis

Dan over het huis zelf. Toen we op zoek gingen naar huizen was onze belangrijkste prioriteit de setting. Omdat je veel buiten bent. Natuurlijk hou ik wel van een mooi huis ... maar je kunt van veel plekken iets fatsoenlijks maken. We hebben veel huizen gezien. En sommige waren net betonnen hutten, sommige fatsoenlijk, sommige met weinig ruimte, sommige met veel ruimte, steevast kleine keukens en waardeloze badkamers, de meeste met coole tegels en Spaanse elementen. De meeste van deze landhuizen worden gebruikt als weekenders, dus zonder veel aandacht voor modern comfort of een een beetje stijl.

Dit huis was anders. Ik werd verliefd op het moment dat ik het zag. Het was roze, het had de kalkstenen gevel, het had de terrassen, het uitzicht en het zwembad. En een boomgaard met veel fruitbomen. Veel opslagruimte en bijgebouwen om iets cools van te maken. Het was privé, maar niet helemaal verlaten. In de middle of nowhere, maar toch op loopafstand van het dorpje. Ik vond het geweldig.

Ja, het had de eigenzinnige kenmerken. Tientallen jaren plezier van vele generaties van dezelfde familie hebben veel herinneringen en meuk achtergelaten. Maar de botten waren geweldig. Dit huis was geliefd en de afwerking van goede kwaliteit. De keuken was groot, 4 slaapkamers en 2 (!) badkamers. Het had robuuste open stenen muren en een houten vuurbrander. Ik was verkocht. Dit was de plek voor ons. Gelukkig voelde manlief het net zo.

Hotel met curiosa

De vorige eigenaren zijn helemaal top. Ze hebben het huis achtergelaten alsof het een hotel was. Handdoeken op het bed, linnengoed in keurige stapeltjes en cava in de koelkast. Hoe schattig! Ik had al helemaal gepland om volle kasten met rotzooi te moeten doorzoeken, maar ze hadden die (gelukkig) leeggemaakt, behalve dan die in de woon- en eetkamer, die vol curiosa zitten (ik kan daar een hele blog over schrijven).

Eerste tuinwerk!

Hubby bracht daar een paar productieve dagen door, maar sindsdien zijn we er niet meer geweest. Helaas. En ik kan niet wachten. In gedachten heb ik elke kamer al ingericht en pergola's boven het zwembad gebouwd. Hoe dan ook, tijdens onze afwezigheid is de tuinman begonnen met het openen van het uitzicht voor ons en het onderhoud van de tuin. Een paar bomen moeten om veiligheidsredenen weg, en andere hebben alleen een winter hair cut nodig.

We kunnen nu de over de boomtoppen vanaf het pooldeck zien. Zie het voor en na hier:

En vanaf het terras tegenover het huis hebben we weer uitzicht op de bergen:

Binnenkort...

Onnodig te zeggen dat ik echt vol ideeën zit. Ik moet er gewoon heen! Duimen maar dat het binnenkort zo ver is. Ik hou je op de hoogte!